Bir insanın aynı anda bu kadar çok şey hissetmesi mümkün mü? Kızgınlık, öfke, hayal kırıklığı, sinir, sevgi, kıyamamazlık… Hissettiklerimin hepsini yazmaya kalksam ne hissettiğime bakamayacağım. Bu kadar çok duygu nereden çıkıyor gerçekten anlamıyorum. Bir insan bu kadar çok şey hissederek nasıl salim kafayla kalabilir mesela?
Çocukluğumuzdan beri ne hissettiğimizden daha çok, ne olduğunu konuştuk hep. Örneğin bisikletten düştüğümüzde herkes nasıl düştüğümüzü sordu. E tabi dizlerimiz kanarken, “Bisikletten düşmek sana ne hissettirdi canım?” diye sorulmasından bahsetmiyorum ama tekrar o bisiklete binmenin nasıl hissettirdiğini konuşmayı istemek gerçekten çok mu abest bir durum? Her an, her türlü olaya karşı bir sürü his içimizde oluşuyor ve bazen bu hisler karşımızdaki insanlar tarafından yargılanıyor. Oysa ki duygularımızın gerçekten mantıklı bir gerekçesi olmak zorunda mı? Sadece o duyguyu hissetmiş olmamız neden yeterli olmuyor?
Şimdi yanlış ifade etmek istemem tabi ki, her zaman bağırıp çağıralım, her duygumuzu fütursuzca yaşayalım demek istemiyorum. Günün sonunda topluluk içerisinde yaşıyoruz, hepimizin sorumlulukları var. Ama bu duygularımızı içimize bastırma zorunluluğunu bir arada getirmese hepimiz çok daha rahat olmaz mıyız? Ne hissettiğimizi ifade etmediğimizde o duygu içimizden yok olup gitmiyor sonuçta.
Yoksa sizde yok oluyor mu?
Comments